متن آهنگ

چکیده اشک خورشید روی کویر آسمون بچه‌ها تو زمین بازی تنهان کسی نمیده تابشون پیرا پیرهنا پاره پوره شده رو تن داغشون اونقدر که مسابقه دادن با قایق قای کاغذی تو آب جوب هی به همدیگه بد و بیراه میگن و مک میزنن از سینه های زمین شیر سیاه تف می کنن خلطشو روی گل و گیاه من هم اتفاقی بین اینام نمی دونم که کی واسه چی مهمه ، چی واسه کیا میگذرم از اینا با سرعت ثانیه با دقت دقیقه ولی برمیگردم پیششون زود چه مرضیمه؟ دنبال انتقامم یا میخوام که شکّم یقین شه با تحمیل عقیده؟ تجربه لذت جدا شدن از قبیله شکار تو بیشه جای خوردن کاه تو طویله خواستم وحشی باشم سواری ندم به بقیه زندگیم فراتر بره از مرثیه و لطیفه از انجام وظیفه دیگه آخرای پاییزه و مرغ ما بی جوجه همه معتقد به معجزه‌ن منتظرن که خوب شه من فنرم در میره اگه کیفم خیلی کوک شه نفرت دوباره میگیره منو در آغوشش نه کم میخوام نه زیاد یا جا منه یا اینا اینجا سلاح میسازم از صدا از ادبیات میزنم به هر جا با هر چی که دستم میاد میزنم میزنم نمیمیرن لعنتیاه اه نمیمیرن نمیمیرن لعنتیا پیر و زخمی میشن ولی نمیمیرن لعنتیا اینجا شهر شرخرسات خون بی گناها جاریه تو کوه و جنگلاش منم اونقدر موندم توش که شده ترکش سخت برام نه از خیر هم بی نصیب نه از شر هم خلاص همه سخنگو شدن نمونده گوش پا منبرا بی شمار گنبدا با اشتهای کفترا میریم به سمت قهقرا پاشیده خشم بارون روی بدن زبر کوچه دست راستت روی خرخره مه و دست چپ رو شونه پر شکّه تو نگات منم پرم از انتظار ببینم تش با کدوم دست و با چه زوری میدی فشار این شاید لحظه آخر باشه این لحظه آخر باش بدن پیر و زخمی زیر پیرهن کهنه پاره‌م داد میزنه بده فشار هر کدومو که میخوای منو بیشتر از این منتظر نذار فشار بده، فشار بده الان…